Λίγο πιο νωρίς...

Μ' αρέσει να ξυπνάω νωρίς το πρωί. Ειδικά όταν όλοι ακόμα κοιμούνται κι εγώ πίνω τις πρώτες γουλιές του πρωινού καφέ μέσα στην απόλυτη ησυχία. Λατρεύω αυτή την ησυχία, ιδιαίτερα το χειμώνα που όλα είναι μουντά και άχρωμα έξω και το μόνο που ακούγεται είναι ο θόρυβος από τα ξύλα που καίγονται στο τζάκι. Στιγμές απόλυτης ηρεμίας, λίγο πριν γεμίσει το σπίτι με τις φωνές και τις τρέλες τους.
Θυμάμαι που ένας παλιός μου φίλος έλεγε: "οι ώρες που κοιμάμαι είναι ώρες χαμένες από τη ζωή μου", μοιάζει υπερβολικό, το ξέρω, αλλά νιώθω ακριβώς αυτό που εννοούσε και συμφωνώ μαζί του, άσχετα αν υπάρχουν μέρες που εκμεταλλεύομαι κάθε δευτερόλεπτο ύπνου!
Το Σάββατο σηκώθηκα νωρίς, πολύ νωρίς, πριν ακόμη ξημερώσει. Ντύθηκα ζεστά, έφτιαξα έναν καφέ, τον έβαλα στο θερμός, άρπαξα τη φωτογραφική μηχανή και μπήκα στο αυτοκίνητο. Πήγα μέχρι την παραλία κι έμεινα εκεί στην άκρη του δρόμου, να παρακολουθώ το ξημέρωμα. Φταίει που είχα ανάγκη από λίγη μοναξιά, φταίει που ήταν ο καιρός βροχερός, μα κυρίως φταίει που ήταν τα γενέθλια της κολλητής μου, που έχασα πριν 2,5 χρόνια. Έφυγε στα 34, αφήνοντας πίσω της ένα κενό τεράστιο και μια διαφορετική πραγματικότητα... Μια πραγματικότητα, στην οποία όλα μπορούν να συμβούν, τα μεγάλα μα και τα μικρά, τα ασήμαντα μα και τα σημαντικά, τα σπουδαία μα και τα σαχλά, τα αναμενόμενα μα και τα απρόσμενα, το δίκαιο μα και το άδικο...

Κοίταξα μακριά και είδα το πρώτο φως, λίγο πριν σβήσουν τα φώτα της πόλης, λίγο πριν αρχίσει πάλι να βρέχει. Η μηχανή μιας ψαρόβαρκας χάλασε για λίγο την ησυχία μου κι ένα σμήνος πουλιών που πέταξαν από πάνω μου.

Κι έπειτα είδα τις πρώτες αχτίδες, αυτό το υπέροχο κιτρινοκόκκινο πλούσιο φως, είδα μια φύση ολόκληρη να ξυπνάει, λίγο πριν οι ήχοι της χαθούν από τη βοή της πόλης που έχει πια ξυπνήσει. Τι σπουδαίο δώρο το φως, ο ήλιος που χαράζει!

Κι ύστερα άρχισε να βρέχει, ενώ εγώ είχα ήδη χορτάσει ησυχία. Τόση χρειαζόμουν, μόνο τόση μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι μου 'χαν λείψει ήδη οι φωνές τους και οι τρέλες του σπιτιού, το άλλο σπουδαίο δώρο μου! Σταμάτησα στο φούρνο και πήρα πρέτσελ που τα αγαπούν κι ένα μυρωδάτο τσουρέκι. Τα καταβρόχθισαν χαρούμενοι δίπλα στη φωτιά, βλέποντας τ' αγαπημένα τους παιδικά, παρέα με τον μπαμπά τους. 

Εγώ από την άλλη, ετοιμάστηκα για μια συνάντηση με τις υπόλοιπες κολλητές μου στο κέντρο της πόλης. Προέκυψε μια παρουσίαση βιβλίου, στην οποία θα πήγαιναν όλες, εκτός από εμένα, διότι ο Ανδρέας δεν έχει ποτέ ρεπό το Σάββατο. Σχεδόν ποτέ, γιατί τα πράγματα ήρθαν απρόσμενα καλά και είχε ρεπό, οπότε μπόρεσα να τις συναντήσω. Σαν δώρο από εκείνη, ανήμερα των γενεθλίων της...

Βρεθήκαμε στην παρουσίαση ενός επιστημονικού βιβλίου, όλες μαζί σαν τότε. Κι ήταν η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που ένιωσα και πάλι να ανήκω εκεί, ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπούν την επιστήμη τους.

Είχα την ευκαιρία να διαφωνήσω με όσα άκουγα, να συμφωνήσω, να σκεφτώ, να προβληματιστώ, να θυμηθώ. Να θυμηθώ ότι πέρα από μαμά, υπήρξα στο παρελθόν και επιστήμονας και μάλιστα από εκείνους τους τρελούς που χάνονται στα εργαστήρια για μερόνυχτα. Και παρόλο που τότε έβριζα, τώρα μου λείπει... 
Ήταν υπέροχη αίσθηση, ειδικά όταν πίστεψα ότι επειδή τα έχω αφήσει όλα πίσω μου, τα έχω ξεχάσει, αλλά όχι, είναι εκεί και περιμένουν απλώς να τ' ανασύρω από τη λήθη! Κι ένιωσα πάλι ν'ανάβει μια σπίθα μέσα μου, μια ελπίδα πως ποτέ δεν είν' αργά ν' ασχοληθείς μ' αυτό που πραγματικά έχεις αγαπήσει... 

Μετά την παρουσίαση καθίσαμε σε ένα καφέ και μιλούσαμε και αναλύαμε και λέγαμε, λέγαμε, λέγαμε... Ξεθάψαμε μνήμες, ιστορίες, καταστάσεις αστείες και θυμηθήκαμε κι όλους αυτούς που δεν ήταν εκεί, μαζί μας... Συνεχίσαμε με ιταλικό φαγητό και μάλιστα ελαφρύ, γιατί το καλοκαίρι είναι μπροστά μας και έχουμε πολλές βαφτίσεις, οπότε πρέπει να χωρέσουμε στα αέρινα φορέματά μας και τελικά χωριστήκαμε δίνοντας ραντεβού για την επόμενη έξοδο. 

Επιστρέφοντας στο σπίτι, έκανα μια στάση σε δύο-τρία αγαπημένα μαγαζιά του κέντρου κι έπειτα πήρα το δρόμο για το λατρεμένο μου μικρόκοσμο, την ασφάλειά μου, γεμάτη και χορτασμένη από φίλους, ιστορίες, μνήμες, γέλια και καλό φαγητό.

Η Κυριακή ξημέρωσε ντυμένη στα λευκά, ή τουλάχιστον... το προσπάθησε! Ξύπνησα από τις φωνές των παιδιών και του Ανδρέα, που φώναζαν "χιονίζει χιονίζει". Τους βρήκα κολλημένους στο τζάμι να παρακολουθούν τις ολόλευκες και παχουλές νιφάδες. Μου σηκώθηκε δε η τρίχα, όταν ο Φαίδωνας μου είπε με ενθουσιασμό "να στολίσουμε μαμά, χιονίζει, θα έρθει ο Άι Βασίλης!". Πρέπει να τον κοίταξα έντρομη, αν κρίνω από το απορημένο του βλέμμα.

Όμως κάποια, παρά το κρύο, μας έδειξε την ομορφιά της. Η ορχιδέα μου αποφάσισε ν' ανθίσει μες στην καρδιά του χειμώνα, δίχως να νοιάζεται καθόλου για το χιόνι που έπεφτε έξω απ' το παράθυρό της.

Εμείς πάλι πουντιάσαμε από την απότομη αλλαγή στη θερμοκρασία και μπουμπουνίσαμε για τα καλά το τζάκι, ανάψαμε τα κεριά για όμορφη ατμόσφαιρα και ο καθένας επέλεξε τη γωνιά του, να κάνει αυτό που τον χαλαρώνει. Και μαζί και χώρια... 

Η εβδομάδα βέβαια μπήκε δύσκολα, με την υπομονή στα όριά της και τα νεύρα τεντωμένα, αλλά θα περάσει κι αυτή, όπως πέρασαν τόσες και τόσες ως τώρα. Όπως πέρασε κι ο Γενάρης, σαν αστραπή.
Γι αυτό σας λέω, ξυπνήστε μια ώρα νωρίτερα, κερδίστε μια ώρα απ' την ημέρα σας, μια ώρα για τον εαυτό σας, γιατί οι μέρες περνούν τόσο γρήγορα...

Αδράξτε τη μέρα φίλοι αγαπημένοι, σαν σπουδαίο προνόμιο, που άλλοι το στερήθηκαν...

via http://fitness-window.blogspot.gr/

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

https://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286