Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

Όνειρα θερινής νυκτός

Αγαπώ το τένις. Όχι δεν ξέρω να παίζω, αλλά παρακολουθώ φανατικά Roland Garros και όταν υπάρχει χρόνος, παρακολουθώ και Wimbledon.
Η αγάπη μου αυτή ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια, τότε που πρωτοβρεθήκαμε Γερμανία. Τα καλοκαίρια εκεί ήταν αλλιώτικα, δύσκολα... Ειδικά για ένα παιδί που τα πρώτα του καλοκαίρια τα έζησε στην Ελλάδα, η σύγκριση είναι αναπόφευκτη. Πιο κρύα, πιο βροχερά και με το σχολείο να συνεχίζεται μέχρι τον Ιούλιο... 
Κάποια στιγμή με την αδερφή μου, παρά την άρνησή μας,  αρχίσαμε να διακρίνουμε και τις ομορφιές της εποχής. Μια φύση που οργίαζε, μια φύση καταπράσινη και πλούσια, με λουλούδια ξεχωριστά και αρώματα παντού. Κάπου εκεί προστέθηκε και η παρακολούθηση του Roland Garros, ως αγαπημένη μας συνήθεια. Μια συνήθεια άρρηκτα συνδεδεμένη με τον ερχομό του καλοκαιριού.
Τις ζεστές μέρες, είχαμε ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες, από ένα παγωτό στο χέρι και παρακολουθούσαμε με τις ώρες τους αγώνες. Όσο περισσότερο διαρκούσε ένας αγώνας, τόσο το καλύτερο. Τόσο μεγάλωνε η αγωνία. Μαλώναμε, διαφωνούσαμε, είχαμε φαβορί και ονειρευόμασταν. Έφηβες και οι δυο, ονειρευόμασταν τους εαυτούς μας μέσα σ' εκείνα τα γήπεδα ή κάναμε όνειρα πιο εφικτά, για το καλοκαιράκι που πλησίαζε και για τις διακοπές που θα περνούσαμε στην Ελλάδα.
Όνειρα για ταξίδια και τη ζωή που είχαμε μπροστά μας.


Έπειτα η Κατερίνα έφυγε στην Ελλάδα για σπουδές, να πραγματοποιήσει τα πρώτα της όνειρα κι εγώ έμεινα πίσω και συνέχισα το "έργο" μας. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή παρακολουθούσα τους αγώνες, ως ευχάριστο διάλειμμα από τα διαβάσματα και ονειρευόμουν ότι μια μέρα θα βρεθώ στο Παρίσι να παρακολουθήσω το Roland Garros από κοντά. Να καθίσω στις καθωσπρέπει κερκίδες φορώντας αυτά τα άσπρα καπελάκια και να περιστρέφω το κεφάλι μου δεξιά-αριστερά.
Ακόμη δεν κατάφερα να πάω, όχι στο Roland Garros, ούτε καν στο Παρίσι. Έχω και ακριβά γούστα βλέπετε! Ο Ανδρέας με πειράζει συνεχώς και η αλήθεια είναι ότι το τένις δεν είναι απλή υπόθεση. Υπάρχει ολόκληρο υπηρετικό προσωπικό γύρω από τους παίκτες, αυτοί που τους πετούν ή μαζεύουν τα μπαλάκια, αυτοί που τους δίνουν τις πετσέτες, αυτοί που τους κρατούν τις ομπρέλες σε βροχή και ήλιο, αυτοί που μαζεύουν τα σκουπίδια τους...  και βέβαια τα εισιτήρια  είναι σχεδόν απλησίαστα, ειδικά αυτά των τελικών. 
Τι να κάνουμε του όμως, εγώ είμαι γεννημένη για μεγάλα πράγματα και σκόντο στα όνειρά μου δεν κάνω. Που θα πάει, θα καταφέρω να βρεθώ μια μέσα στην πόλη του φωτός για να πατήσω αυτά τα φημισμένα γήπεδα! Ναι, η Ελλάδα της κρίσης, δεν μου στέρησε ακόμα την αισιοδοξία μου...


Κι έπειτα σκέφτομαι ότι μπορεί ένας από τους γιους μου να γίνει παγκοσμίου φήμης τενίστας (αν δεν γίνει ποδοσφαιριστής, όπως ισχυρίζεται ο Ανδρέας - έλεος) και τότε θα μπαίνω στα γήπεδα τζάμπα, ναι, γιατί θα είμαι η μαμά του παικταρά! Αμέ! Γέλασε κανείς;



Προς το παρόν το μεγάλο μου παλικαράκι είναι ένα φρέσκο μανιτάρι που ήρθε κατευθείαν από το Λαχανοχώρι, παρέα με πολλά ακόμη λαχανικά, να μας πείσει ότι είναι πιο υγιεινό κι από τα φρούτα, που ζουν στο Φρουτοχώρι! 
Μέσα από χορούς, τραγούδια και ποιήματα, μας ευχήθηκαν όλα μαζί τα μικρά μας νήπια "καλό καλοκαίρι".



Και η αλήθεια είναι ότι τα κοίταζα όλα και συνειδητοποίησα ότι οι περισσότεροι φίλοι του Φαίδωνα του χρόνου θα λείψουν, είτε γιατί μπαίνουν επίσημα στην πρώτη Δημοτικού, είτε γιατί αλλάζουν σχολείο. Και πιο πολύ ο κολλητός του ο Γρηγόρης. Θα του λείψει πραγματικά. Ήταν η πρώτη του σκέψη κάθε πρωί και ο άνθρωπος που έψαχνε να βρει πριν μπει στην τάξη. Ήταν και το πρώτο πράγμα που μου έλεγε όταν τον έπαιρνα "Μαμά ήταν κι ο Γρηγόρης σήμερα! Και  κάναμε αγώνες/ζωγραφίσαμε/μαλώσαμε/γράψαμε/γελάσαμε..." Όλα μαζί, ακόμη και στην γιορτή έπαιξαν το μανιτάρι και το μαρούλι που συνδυάζονται, φτιάχνοντας μια νόστιμη σαλάτα. 


Μα το τραγανό μαρουλάκι αλλάζει σχολείο κι έτσι ο Φαίδωνας θα μείνει πίσω, αναζητώντας νέους φίλους. Κι ενώ δεν είναι η πρώτη φορά που του συμβαίνει, τον έχω λιγάκι στον νου μου, γιατί ξέρω πόσο δύσκολο είναι ν' αποχωρίζεσαι τους φίλους σου, ανεξαρτήτως ηλικίας.
Ευτυχώς που ζούμε στην ίδια περιοχή, οπότε δεν θα χαθούμε.


Και θα σας αφήσω με αυτά τα παιχνιδιάρικα και αναψοκοκκινισμένα μουτράκια, για να θυμηθείτε να περάσετε καλά το καλοκαίρι σας, γελώντας κακαριστά δίχως λόγο, όπως κάνατε ως παιδιά... Τότε που τα όνειρα ήταν μεγάλα και ο φόβος μικρός, σχεδόν ανύπαρκτος και ανήμπορος να μας κρατήσει πίσω!

Καλημέρα αγαπημένοι!

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286

12 σχόλια:

  1. Εύχομαι του χρόνου να έχεις φωτογραφίες από το τουρνουά και όχι απο την τηλεόρασή σου!!!
    Οσο για τον μικρό σου είναι κρίμα να χάνεις τους φίλους σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτά είναι. Φιλίες παιδικές τι ωραίες! Τένις ε? Ωραίο άθλημα αν έχεις καλές εκκινήσεις. Στο σπίτι κοντά έχει ένα γηπεδάκι και πάμε με το μικρό και παρακολουθούμε προπονήσεις. Κοντεύω να μάθω εξ όψεως. Καλημερούδια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πριν 3 χρόνια πέτυχα στο ξενοδοχείο που έμενα την ομάδα του Ναδάλ. 15 άτομα. Όλοι από πάνω του!
    Και παρόλη την κουρασή του, μία μέρα πριν τον τελικό έκανε προπόνηση 3 ωρών, δεν δίστασε να υπογράψει και αυτόγραφα στους 2-3 ανθρώπους που είμασταν εκεί!
    Ασε και γω καημό το έχω που έχω τύχει 2 φορές εκεί όταν γίνεται ο τελικός του Ρολάν Γκαρός και ακόμη δεν έχω πάει!
    Που θα πάει... όταν θα γίνουν πρωταθλητές τα παιδιά μας! :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λοιπόν κι εγώ σε ανάλογη ηλικία έβλεπα το καλοκαίρι τένις, δεν ξέρω πως είχα κολλήσει, αλλά μου άρεσε πολύ. Έτσι κι εγώ σαν κι εσένα ονειρεύομαι τα αγόρια μου μέσα σε ένα γήπεδο τένις (τι σικ και εκλεπτυσμένο χα χα) την ώρα που ο - πρώην - προπονητής του τένις άντρας μου επιμένει ότι τα παιδιά πρέπει να μάθουν ποδόσφαιρο! Άκουσον, άκουσον!
    Πέρασα το ίδιο άγχος για τους παλιούς φίλους που χάσαμε, πέρσι που μετακομίσαμε στην Παραλία Μαραθώνα. Ενώ δεν έχουμε ξεχάσει τους παλιούς και προσπαθούμε να κρατάμε κάποια επαφή, τα παιδιά κάνανε καινούργιους φίλους από την πρώτη μέρα κυριολεκτικά, νομίζω ότι είναι περισσότερο ένα άγχος των μαμάδων αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αχ μωρέ αδερφή τι μου θήμισες...Συνέχισε να ελπίζεις δεν ξέρεις ποτέ! Μην ξεχνάς και το wimbleton, άλλη τρέλα κι αυτή και είχα την ευκαιρία να δω αγώνες στην Αγγλία, αλλά δούλευα και δεν είχα και πάλι την ευκαιρία.Δεν πειράζει, θα είμαστε γιαγιάδες ψώνια, ντυμένες στηνν τρίχα με κατακόκκινα νύχια και κραγιόν και κοκταίηλ στο χέρι και θαχαμογελάμε στις κάμερες...Υπομονή καμιά σαρανταριά χρόνι ακόμη βρε! Προς το παρόν πήγαινε σε σχολικές γιορτές τον παίκτη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΚΑΛΑ ΤΡΟΜΕΡΟ....ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ ΧΡΟΝΙΑ ΤΕΝΝΙΣ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ Η ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΠΑΙΖΕΙ Η ΚΟΡΟΥΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ...ΤΡΟΜΕΡΟ ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ....ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κάθε χρόνος και διαφορετικές συγκινήσεις!
    Και του χρόνου!
    Και καλό coaching, μαμά-προπονήτρια! Είσαι! Δεν είσαι; ;)

    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τι γλυκό να κάνεις τέτοιες σκέψεις για τον γιο σου.. Εύχομαι μια μέρα, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο να παρακολουθήσεις τους αγώνες από κοντά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ξεκίνησα να παρακολουθώ τέννις φανατικά στην εφηβεία μου, γιατί ήμουν τρελή και παλαβή με τον Boris Becker!!!!! Τώρα στα 40 μου υποστηρίζω Rafael Nadal!!!!!
    Mαρία- S.A.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τι ομορφο να αγαπας κατι τοσο πολυ. Φανταζομαι ποσο απολαμβανεις να το παρακολουθεις:) Ευχομαι να καταφερεις συντομα να επισκεφτεις και το Roland Garros και το Παρισι γενικα και το Wimbleton :) Οσο για τα παλικαρακια σου, ειμαι σιγουρη οτι θα σε κανουν υπερηφανη μαμα ο,τι κι αν αποφασισουν να κανουν :):) Τελιο το μανιταρακι σου!!! Κι εμεις σημερα εχουμε γιορτουλα με ποιηματακι :)

    Καλη εβδομαδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αν θες παρέα.για το Roland Garros, εδώ είμαστε εμείς!! Κάθε χρόνο λέω "άντε, πότε θα πάω;"
    Και του χρόνου το αγόρι σου, με πολλούς νέους φίλους!

    Τρελοτουρίστρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ο αντρούλης μου ξεκίνησε τώρα τέννις στα 40 του. Οπότε να ξέρεις έχεις ακόμα καιρό. Ποτέ δεν είναι αργά Λιτσάκι να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα.
    Το πανέμορφο μανιταράκι σου ήταν μαγικός στη γιορτούλα. Αυτές οι παιδικές φιλίες είναι στο χέρι μας να διατηρηθούν. Αν θέλουμε οι μαμάδες, θα διατηρηθούν. Σας εύχομαι να έχετε το Γρηγόρη φιλαράκι πολλά πολλά χρόνια ακόμα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ;
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟ... ΘΑ ΧΑΡΩ!