Το Πάσχα της καρδιάς μου δεν είναι ένα, είναι πολλά, συνεχόμενα και είναι όλα συγκεντρωμένα σε ένα μικρό χωριουδάκι του Νομού Σερρών. Εκεί όπου η μαμά μου ως μικρό αγοροκόριτσο έκανε τις ζαβολιές της και μάτωνε τα γόνατά της καβάλα στα ποδήλατα . Εκεί όπου πήγε σχολείο, εκεί όπου είναι η οικογένειά της, οι φίλοι της...
Το Πάσχα της καρδιάς μου βρίσκεται στα ροζιασμένα χέρια της γιαγιάς μου, της αγαπημένης μου Γαρυφαλιάς που μου χάρισε τ' όνομά της, την ώρα που τηγάνιζε τα ποντιακά οτία. Βρίσκεται στη σουσαμόπιτα της θείας Ντίνας και στα μουστοκούλουρα της θείας Νίκης. Βρίσκεται στα γέλια της μαμάς και των θειάδων μου όταν έβαφαν αυγά κι έψηναν τσουρέκια, την ώρα που η γιαγιά μου της απολάμβανε καθισμένη στο ντιβάνι της. Το Πάσχα της καρδιάς μου βρίσκεται στις ατελείωτες συζητήσεις, τα πειράγματα, τα μυστικά, τις φωνές με την αδερφή και τις ξαδέρφες μου την ώρα του πρωινού καφέ. Βρίσκεται στο θερμιδομετρητή που κρατούσε η ξαδέρφη μου, καθώς μετρούσε τις θερμίδες του σιμιγδαλένιου χαλβά. Βρίσκεται στα χαμόγελα των μικρών ανιψιών μου, που τώρα δουλεύουν ή σπουδάζουν. Τόσο μεγάλωσαν... Βρίσκεται στον Επιτάφιο, στην μικρή εκκλησιά όπου κάποτε έκανε Λειτουργία ο προπάππος μου, βρίσκεται στη νηστεία και τη σαββατιάτικη Μεταλαβή.
Βρίσκεται στη μαγειρίτσα και το φρικασέ της θείας μου, βρίσκεται στο ξενύχτι μετά την Ανάσταση. Βρίσκεται στους αγαπημένους φίλους, στα ξενύχτια μας και στο τουρνουά Ξερής (χαρτόμουτρα όλοι μας...). Δεθήκαμε από παιδιά και η κοινή μας τρέλα συνεχίζεται ακόμη και τώρα, παρόλο που βλεπόμαστε σπάνια πια.
Το Πάσχα της καρδιάς μου βρίσκεται στο ξημέρωμα που γύριζα σπίτι αθόρυβη. Μια μέρα έπεσα επάνω στο θείο μου: "Ωπ Λιτσάκι; Δεν μπορείς να κοιμηθείς; Κι εγώ δεν μπορώ, γι αυτό σηκώθηκα να ετοιμάσω το αρνί" μου είπε. "Που να του εξηγώ ότι τώρα μαζεύτηκα σπίτι" σκέφτηκα, οπότε με ένα απλό "ναι θείο" ξεμπέρδεψα και την έπεσα για ύπνο. Μα σε τρεις ώρες η μαμά μου ήταν πάνω από το κεφάλι μου, όπως κάθε Πάσχα, φωνάζοντας " έτοιμο το αρνί!" Ποιο αρνί ρε παιδιά; Πώς να κατεβεί το αρνί σε χάλια στομάχι; Άυπνη; "Να μην γύριζες πρωί σπίτι" έλεγε ορθά-κοφτά και βρίσκαμε όλα τα εγγόνια παρηγοριά στο χαμόγελο της γιαγιάς μας και στα μάτια της που μας κοίταζαν γεμάτα κατανόηση όταν ρωτούσε "Τι πουλί μ';".
Ναι... εκεί βρίσκεται το Πάσχα της καρδιάς μου. Στο βουνό από αυγόφετες που έφτιαχνε κάθε πρωί η γιαγιά μου μετά το τέλος της νηστείας... Στο μικρό πέτρινο σπιτάκι που χωρούσε τόσους ανθρώπους. Σε όλα αυτά που μοιράστηκα με συγγενείς και φίλους στα Θερμά Σερρών. Κι ήθελα έτσι να 'ναι κάθε Πάσχα για τα παιδιά μας. Τέτοιες αναμνήσεις ήθελα να 'χουν. Γιατί το Πάσχα είναι μοίρασμα. Τα αυγά γίνονται πιο κόκκινα όταν τα βάφεις μαζί με αγαπημένους ανθρώπους, τα κουλούρια γίνονται πιο νόστιμα και τα τσουρέκια φουσκώνουν περισσότερο, όταν στην κουζίνα ακούγονται πολλές φωνές, ενώ παιδιά, ανίψια κι εγγόνια μπαινοβγαίνουν κάνοντας σαματά.
Είμαι ευγνώμων για κάθε Πάσχα που έζησα και μοιράστηκα στο αγαπημένο μου χωριό και προσπάθησα πολύ να είμαι πιστή στις παραδόσεις για να το θυμούνται αύριο-μεθαύριο τ' αγόρια, μα έχω την αίσθηση ότι δεν τα κατάφερα, γιατί ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη...
Παρόλο που ήξερα ότι φέτος δε θα πάμε πουθενά κι ότι θα κάνουμε Πάσχα για πρώτη φορά στην Αθήνα και μάλιστα μόνοι, αποφάσισα να στολίσω το σπίτι κι ας μην υπήρχε η διάθεση.
 |
Τα όμορφα και πολύχρωμα κοτοπουλάκια που έφτιαξε και μας χάρισε η Μάρια,
στόλισαν φέτος μια γωνιά του σπιτιού. |
Έβαψα λίγα κόκκινα αυγά κι άφησα τα αγόρια να βάψουν τα χρωματιστά διασκεδάζοντάς το, έφτιαξα μαζί τους νηστίσιμα μπισκότα και νηστίσιμη κρέμα σοκολάτας χάρη στις φίλες food bloggers και τις συνταγές τους, έψησα και τσουρέκια, έψησα και γλυκά αγαπημένα. Πήγαμε εκκλησία, στον Επιτάφιο μα και στην Ανάσταση, τσουγκρίσαμε αυγά, όλα τα κάναμε, μα ένιωθα ότι δεν ήταν αρκετά κι ας ήταν τα παιδιά χαρούμενα...
 |
| Βάφοντας αυγά |
 |
| Μικρές pavlova που ετοιμάσαμε μαζί με τον Φαίδωνα |
Και πάνω που ήμασταν έτοιμοι για μια μικρή εξόρμηση, να γνωρίσουμε τις γύρω περιοχές, "ήρθε" μια ψύξη στην πλάτη να με καθηλώσει, ενώ παράλληλα ο Ανδρέας έπεσε στο κρεβάτι λόγω της μέσης του. Ραμολιμέντα έτσι; Όχι απλά δεν πήγαμε εκδρομή, ούτε μέχρι το περίπτερο δεν ήμασταν σε θέση να πάμε...
Κάποια στιγμή, με το πέρασμα των ημερών, όταν αρχίσαμε λίγο να ισιώνουμε, μπήκαμε στην κουζίνα με τα παιδιά (μέχρι εκεί μπορούσαμε να πάμε), να φτιάξει ο καθένας τα δικά του, έτσι για χαρά. Γιατί το μαγείρεμα είναι διασκεδαστικό και κάθε φορά που ζητάω από τα παιδιά να με βοηθήσουν να φτιάξουμε ένα γλυκό, πετούν τη σκούφια τους!
Παρόλο τον πόνο μου, χάζευα καθημερινά τις εικόνες σας σε instagram και facebook, από τις δικές σας διακοπές, τις εξορμήσεις σας, τις βόλτες, από τα καλούδια που φτιάξατε, από τις όμορφες στιγμές σας! Ευτυχώς που γεμίσατε το timeline μου με χαρά, χρώμα και λουλούδια!
Φίλοι αγαπημένοι μ' αυτά και μ' αυτά ούτε Χρόνια Πολλά δεν ευχήθηκα.
Χρόνια Πολλά σε όλους και καλή επιστροφή στην καθημερινότητα. Λίγο έμεινε...
Εμείς τα ξαναλέμε σύντομα!
Καλημέρα
Litsa
Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook
