Ελλάδα και πάλι...

Το ταξίδι τελείωσε και μαζί του όλα όσα περιμέναμε με λαχτάρα.
Οι γιορτές, οι γονείς και η φροντίδα τους, η χαρά των παιδιών μας, τα δώρα, οι φίλοι, τα φαγοπότια, οι βόλτες, τα παιχνίδια... όλα.


Την τελευταία μας γκρίζα μέρα πήγαμε μια βόλτα στην παλιά μου γειτονιά, στο σπίτι των εφηβικών μου χρόνων. Το θυμάμαι όμορφο και φωτεινό, με μεγάλα παράθυρα που έβλεπαν σε μια φύση καταπράσινη που την άνοιξη φούντωνε κι οργίαζε. Θυμάμαι τα πουλιά, τους όμορφους κήπους, τα πολύχρωμα λουλούδια.
Και τον χειμώνα, θυμάμαι πως καταλάβαινα ότι χιόνισε, όταν άκουγα τα φτυάρια των γειτόνων πρωί πρωί, να καθαρίζουν τις εισόδους των σπιτιών τους.

Τότε δεν μου φαινότανε όλα τόσο όμορφα όσο τώρα, προφανώς δεν μ' ενδιέφεραν. 
Μοναδικός μου σκοπός ήταν να επιστρέψω στην γλυκιά μου πατρίδα.
Τώρα όλα άλλαξαν, θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες εκείνων των χρόνων και αποτυπώνω όσα μπορώ σε κάθε μου ταξίδι...
Όταν έχεις ζήσει σε δύο χώρες, όπου κι αν βρίσκεσαι νιώθεις πάντα μισός. Είσαι με το ένα πόδι εδώ και με τ' άλλο κάπου αλλού. Θέλεις να πάρεις τα καλύτερα στοιχεία κι απ' τις δύο χώρες και να φτιάξεις μία άλλη... ιδανική..., αλλά τελικά, αυτή δεν υπάρχει πουθενά!


Η βόλτα μας κατέληξε στο αγαπημένο μου πάρκο, το οποίο διέσχιζα κάθε βδομάδα.
Και ήταν όλα εκεί, δεν άλλαξε τίποτα. Τα μικρά εξοχικά σπιτάκια με τους κήπους, τα δέντρα, η παιδική χαρά, το παγκάκι απ' όπου τάιζα τις πάπιες, οι ρόδες στις οποίες έκανα κούνια με τις ώρες, η λίμνη, το ρυάκι, όλα εκεί, στη θέση τους...

Και αυτή τη φορά είδα όλα όσα δεν έβλεπα τότε. Τους πολλούς όμορφους καρπούς, τα τοσοδούλικα κουκουνάρια και σκεφτόμουν ότι θα στόλιζαν υπέροχα τα μικρά μου βάζα!

Κι έπειτα ήπια το τελευταίο μου καφεδάκι στο μαγαζί των γονιών μου - κι αν ήμουν πιο αισιόδοξη, θα σκεφτόμουν ότι είναι το πρώτο της χρονιάς που έρχεται, αλλά δεν ήμουν...
Και με την νέα χρονιά ήρθαν και οι προβληματισμοί για το ταξίδι που τελείωσε.
Πως μπορείς να διώξεις την μελαγχολία από το βλέμμα μιας γιαγιάς που δεν ξέρει σε πόσους μήνες θα ξαναδεί τα εγγόνια της;
Πως μπορείς να διώξεις την ανασφάλεια που νιώθεις βλέποντας τα σημάδια που αφήνει το πέρασμα του χρόνου επάνω στους αγαπημένους σου; Βλέποντας την κούραση στα κορμιά τους;
Πως μπορείς να διώξεις την αβεβαιότητα που νιώθεις επιστρέφοντας στην πατρίδα, μετά από την χρονιά που πέρασε;
Πως μπορείς να καλύψεις το κενό που αφήνουν οι άνθρωποι που φεύγουν για πάντα και σου λείπουν;
Δεν μπορείς...
Μπορείς όμως να θυμάσαι, να αισιοδοξείς, να ελπίζεις και τελικά να πιστεύεις!
Ήταν δύσκολη και ανατρεπτική χρονιά για όλους. Αλλά πέρασε!
Θα δανειστώ μία φράση του φίλου μου Αργύρη, την οποία έγραψε παραμονή Πρωτοχρονιάς:
"Οι εφιάλτες που με ξύπνησαν το πρωί ανήκουν στο 2011... Τα όνειρα που θα κάνω απόψε ανήκουν στο 2012"!!


Και για να μην είμαι αχάριστη, σας λέω ότι η χρονιά που πέρασε δεν ήταν εφιαλτική.
Όχι στο σύνολό της... Ήταν δύσκολη. Αυτό.
Κάνοντας την απογραφή της, διαπίστωσα ότι είχε και πολύ όμορφες στιγμές για εμάς. 
Όπως και να 'χει, θα ' ναι μια χρονιά που θα θυμάμαι για πάντα!


Αλλά τα όνειρα δεν μπορεί να μας τα κλέψει κανείς!
Κι εγώ δεν ζω χωρίς αυτά...


Οι στόχοι για το νέο έτος; Μικροί και εφικτοί!! Κι έτσι σιγά σιγά ίσως γίνουν τα όνειρα πραγματικότητα!!!


Take care...

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook
http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286